Afgelopen week was ik als ZZP-er in de kinderopvang aan het werk op een BSO. Het raakt me steeds weer als ik kinderen meemaak die niet in verbinding zijn met hun kern. Voorheen raakte dat snel mijn frustratie, maar inmiddels heb ik geleerd om beter bij mezelf te blijven en niet mee te hoeven stromen met de groep. Ik blijf dan uit mijn eigen pjin van het missen van verbinding. Het helen van die diepe wond uit mijn kindertijd heeft me juist geholpen om natuurlijk en gemakkelijk te verbinden. Als ZZP-er maakt dat het verschil tussen een gewone werkdag en een stralende fijne dag.
Wat ik merkte bij deze BSO, was dat kinderen aan tafel behoorlijk hard praten en roepen naar elkaar. Het herinnerde me eraan dat me dat al vaker was opgevallen. Het lijkt wel alsof kinderen, als ze uit school komen, niet meer op een gewone toon kunnen praten. Ze praten hard, om niet te zeggen heel hard. Ze praten niet met elkaar, maar ze roepen tegen elkaar en schreeuwen over en weer naar elkaar. Het valt hen niet op. Dit is voor hen wat het is. Dit is voor hen gewoon geworden.
Ze vinden het heel gewoon, maar mij doet het pijn. Het doet me plaatsvervangend pijn om te voelen dat kinderen zo het contact met zichzelf, de verbinding met hun kern kwijt zijn. Terwijl ze hard praten en roepen, horen en voelen ze zichzelf helemaal niet meer. Ze overschreeuwen zichzelf continu. Alsof er een strijd om aandacht gaande is en je de aandacht krijgt, als je maar hard genoeg schreeuwt. Ik wijt dat overigens niet aan de BSO, want daar komen de kinderen pas net binnen vallen. Maar ik merk wel dat ik me afvraag, hoe hun dag er dan uit heeft gezien. Hoeveel verbinding ze ervaren hebben. En hoeveel ze zichzelf hebben moeten overschreeuwen om maar aan bod te komen.
Ik vraag me dan af wat het is dat maakt dat ze zo hard praten. Het geeft me het gevoel dat ze op school zo hun best moeten doen om gehoord en gezien te worden, dat dit hun natuurlijke, gewone communicatie is geworden. Het raakt me. Het doet me pijn in mijn hart. Want deze kinderen praten zonder in verbinding te zijn met zichzelf, met hun kern. En dat doet me steeds weer verdriet. Kinderen die op de basischool al de verbinding met zichzelf kwijtraken en niet meer van hun kern, vanuit hun natuurlijke frequentie, vanuit hun levendigheid en vitaliteit functioneren. Ze zitten in een overdrive, die maar heel normaal wordt gevonden. Toen ik er op de BSO wat over zei, keken ze me enigszins verbaasd aan. Dat doen we altijd zo, was hun reactie. Ze waren wat geïrriteerd dat ik, als invaller, hen op de regels wees. Regel 1: we praten hier rustig.
Nou zou ik in het verleden op zo’n moment de verbinding met de kinderen kwijtgeraakt zijn. Zij pikten dan mijn irritatie op en zij reageerden dan op de afwijzing van mijn kant. Logisch. Iedereen wil graag gezien en gehoord. Als je een invaller treft die je meteen afwijst, dan is dat geen handige start voor een leuke middag. Ik was dan meteen mijn positie kwijt en dan moest ik me de rest van de middag als invalskracht ‘bewijzen’ om nog wat te zeggen te hebben.
In het begin dat ik als ZZP-er werkte, lag ik er ’s nachts wakker van als ik naar een nieuwe opdrachtgever moest. De angst om niet te weten waar ik de volgende dag terecht zou komen, kon me dan echt wakker houden. Gaandeweg kwam ik erachter dat ik iets goed kon als invaller. Ik merkte dat ik me snel kan verbinden met de kinderen die ik voor me had. Op een kinderdagverblijf pik ik bij de overdracht ’s ochtends al veel namen op en de namen die ik niet weet, vraag ik na bij een collega.
Als overprikkelingscoach heb ik ontdekt wat de kracht van verbinding is. Ik gebruik mijn kennis en ervaring als ik op een groep kom. Ik hou van het werken met kinderen en ik vind het fijn om een bijdrage te zijn aan hun welzijn die middag. Er zijn 3 manieren die ik gebruik om kinderen uit hun overprikkeling te halen en ze weer in contact te brengen met hun eigen kern.
1. Ik zie jou
Persoonlijk contact is al een eerste stap. Bij deze BSO begint de middag met groente en crackers. Bij het smeren van de crackers spreek ik ieder kind persoonlijk aan. Ik vraag ze naar hun naam en naar wat ze graag willen. Het geeft me de kans om al even kort persoonlijk met ieder te verbinden. Het zet de toon aan tafel als kinderen merken dat je geïnteresseerd in ze bent en wilt weten wie ze zijn. Ik vind het een cadeau om te zien wat het met kinderen doet als ze weten, als ze voelen, dat ze aan de beurt komen en dat het mijn intentie is om hen werkelijk te zien. Er daalt dan een rust neer over de groep. Zeker wanneer ze merken dat ik hun namen ook werkelijk onthoud en ze daar weer mee aanspreek, bouwt dat heel snel credits op.
Ook de routine van het aanmelden van kinderen heb ik in het verleden op dezelfde manier gebruikt. Even een kort gesprekje, samen zoeken naar je naam en je foto en even belangstelling voor hoe het met je is. Het gaat niet om de bezigheid, het gaat om de intentie om, ook al ben je er maar een middag, je werkelijk te willen verbinden met het kind en de mens die je tegenover je hebt.
Het ligt voor de hand om te denken dat dit niet opgaat, als je een vaste medewerker met een vaste groep bent op de BSO. Maar vergis je niet. Het gebeurt met regelmaat dat ik merk dat vaste pm-ers de kinderen van hun eigen BSO niet bij naam kennen. Begin dan gewoon weer bij het begin. Met dit soort kleine routines, maak je je hun namen snel en moeiteloos eigen. Voel je niet bezwaard om naar de namen te vragen. Doe het met respect en liefde, dan wordt het je zeker vergeven. En daarnaast is deze zelfde routine prima geschikt om nog even te vragen. Naar de vakantie, naar het nieuwe huisdier, of gewoon naar: Hoe gaat het met je? Hoe was je dag?
Maar het gaat verder dan dat. Ik merk dat kinderen aangaan als je werkelijk belangstelling toont voor wie zij zijn. Als je wilt weten wat hen beweegt, wat hen bezighoudt, wat hen raakt.
2. Betrokken doorvragen
Kinderen zijn vaak open en welwillend naar je als ze merken dat je werkelijk naar ze luistert. Als je beseft, dat ik in het voorgaande heb geschetst hoe hard ze als het ware moeten werken (praten, roepen, schreeuwen) om aan bod te komen, dan is het logisch dat werkelijke, pure aandacht en belangstelling waardevol en kostbaar voor kinderen is.
Ze delen graag over wat ze hebben meegemaakt. Als je naar hun verhalen luistert en doorvraagt, dan opent dat hun hart. Open vragen over hoe ze iets ervaren hebben, over wat hun mening is, over wat ze hierin zouden willen, wat ze fijn zouden vinden, over hoe het dan nu met is. Kinderen vertellen en delen gemakkelijk en zo maken ze je deelgenoot van (stukjes van) hun leven. Het zijn kleine pareltjes van respect en verbinding die dan ontstaan.
3. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Hoe reageer je zelf op het gebrek aan verbinding? Op het schreeuwen, roepen? Op het om de aandacht vechten? Het is goed om je bewust te zijn wat er bij jou in je innerlijk kind gebeurt. Ga je meebewegen met de kinderen? Dan wordt wellicht jouw innerlijke kind dat zich nog niet (volledig) gezien en gehoord voelt, geraakt. Je gaat dan zelf ook harder praten, roepen en schreeuwen, doordat je mee gaat trillen met de energie van de kinderen.
Heb je zicht op je innerlijke kind en ben je in staat om goed voor hem/haar te zorgen? Dan zul je op zo’n momenten eerder je innerlijke kind geruststellen en het de verbinding geven waar het behoefte aan heeft. Door eerst de verbinding met jezelf te herstellen, voorkom je dat je jezelf gaat overschreeuwen. Met zachtheid en liefde naar jezelf kijken en jezelf meenemen in de groep maakt een wereld van verschil, waardoor ook jij als pm-er niet overprikkeld hoeft te raken. De kunst is om er niet boven te gaan staan, maar als gelijke met ze te blijven communiceren. Ook als de groep als geheel wilt aanspreken en het rumoerig is. Blijf bij jezelf. Blijf in de verbinding met je innerlijk kind en hou het lijntje met de kinderen open. Sluit jezelf niet op in je eigen strenge volwassene, dan zul je zien dat kinderen ook minder geneigd zijn in de weerstand te gaan.
