‘Als puber doe je spontaan wat je het beste ligt…’
We woonden vroeger thuis aan een groot plein met wel 20 blokken huizen eromheen. Samen met de aangrenzende straat was er een actieve buurtvereniging. Toen er een nieuwe rage door Nederland waaide, aerobics, werd dat aangeboden als activiteit. De buurtvereniging regelde een juf en een ruimte in het buurthuis. Ik stortte me spontaan in deze nieuwe rage met beenwarmers en hoofdband. Na het volgen van de les stond ik helemaal aan. Ik vond het supertof, was helemaal enthousiast en wilde het aan iedereen laten zien. Dus huurde ik als 14-jarige het clubgebouwtje van de speeltuin af en begon voor mijn vrienden en vriendinnen een eigen aerobicsclubje.
Van turnjuf tot dansdocent
Een vervelende ervaring met een van mijn trainers maakten dat ik uit mijn geboortedorp verliet en in Eindhoven op kamers ging. Alleen in de grote stad op kamers, kon ik mezelf emotioneel ternauwernood redden. Eigenlijk was ik weggevlucht en nog lang niet klaar voor een zelfstandig volwassen leven.
Faalangst en onzekerheid stonden me in de weg om echt mezelf te kunnen zijn. Dansen werd een middel waarin ik mijn emoties en pijn kon omzetten in kracht en positiviteit.
Haptonomie en psychosynthese werden in deze periode mijn eerste stapjes op het gebied van bewustwording en persoonlijke ontwikkeling.
Van balletschool naar coachpraktijk
Na de geboorte van mijn kinderen, Jip en Roos, in 2000 en 2003, ben ik gestopt als dansdocent. Ik ben de opleiding HBO-Pedagogiek gaan volgen. En omdat ik al cursussen had gegeven in ‘Dansen naar bewustwording’, besloot ik deze weg te volgen en een eigen praktijk te starten.
Als kindercoach was ik op zoek naar antwoorden op mijn vragen. Waarom gedragen kinderen zich zoals ze zich gedragen? Ik was een kritische student aan de opleiding Pedagogiek en niet zelden vond ik niet de antwoorden waar ik naar op zoek was. Ik maakte daarom zelf maar de materialen voor de kinderen die in mijn praktijk kwamen. Ik schreef een werkboeken en creëerde workshops. En dat mondde uit in de methode Nieuwetijdsopvoeden.
Bezieling en verdieping
Tijdens een workshop over de Meervoudige Merkabah Technieken kwamen er ineens allerlei antwoorden op de vragen die ik had over kinderen en opvoeden. Ineens was er wel de diepgang die ik zocht en niet alleen het oppervlakkige kijken naar het gedrag van kinderen.
Bij spiritueel centrum Aurora volgde ik niet alleen workshops in de Merkabah technieken, maar ook de vierjarige beroepsopleiding tot spiritueel werker. Ademwerk, voice dialogue en familie-opstellingen maakten deel uit van deze opleiding. Het bracht me bij mijn authentieke zelf. De vrijheid om mezelf te durven en kunnen zijn. Onzekerheid, zo werd me duidelijk, is mijn grootste drijfveer die me steeds weer laat groeien en laat ontwikkelen.
Het bracht me bij mijn spirituele meesterschap en het diepe verlangen om anderen te ontvangen op de manier waarop ik zelf in die opleiding ontvangen. Alles mag er zijn en alles mag geleerd worden. De moed om met pijn, weerstand en afkeer om te gaan. De vrijheid om te kiezen en te zijn, onafhankelijk van mijn omgeving. De onvoorwaardelijkheid van de liefde van de spirits bracht me bij onvoorwaardelijke liefde en dienstbaarheid voor de ander en een diepe en rijke zelfliefde en compassie.
Ik hou van creatie en creativiteit, van fijngevoeligheid en nuances, van zachtheid en liefde. Daarnaast kan ik ook helder en duidelijk zijn, to-the-point. Het is niet altijd liefde om lief en aardig te blijven.
Na de geboorte van mijn kinderen, Jip en Roos, in 2000 en 2003 ben ik gestopt als dansdocent. Ik gaf al cursussen in Dansen naar bewustwording en besloot deze weg te volgen en een eigen praktijk te starten: Spelen is leren.
Sinds ik in 1993 als dansdocent met kinderen begon te werken, is er veel veranderd. In die tijd waren het nog slechts enkele kinderen die overprikkeld raakten en het lijntje met zichzelf, thuis of op school, een beetje kwijtraakten. In de lessen ‘Dansen naar bewustwording’ hielp ik die kinderen destijds al om beter contact te maken met zichzelf.
In het werken als kinder-, ouder- en opvoedcoach werd me al snel duidelijk hoezeer kinderen overprikkeld raakten en wat dat met hun fysieke en emotionele gesteldheid deed.
Kinderen kwam in mijn praktijk, druk, hyperactief, onstuitbaar en slecht aanspreekbaar, vaak met een ouder die met de handen in het haar zat. Als ze weggingen zat het stekkertje weer in het stopcontact van hun hart en verlieten ze uitgeput en uitgeblust de praktijk.
Gewend als waren om over hun eigen grenzen te gaan en niet meer te voelen wie ze waren en waar ze stonden, kwamen ze zichzelf tegen en storten compleet in. ‘Stop je kind maar lekker met een dekentje op de bank en geef het een kop bouillon’, is vaak mijn advies geweest aan verbaasde ouders, die ineens een ander kind voor zich zagen.
Het omgekeerde zag ik ook. Uitermate gevoelige kinderen die de neiging hebben om zich terug te trekken en te verstoppen. Die de wereld als spannend en overrompelend ervaren en het liefst in een hoekje dagdromen en in hun eigen wereld vertoeven. Die uit onveiligheid vreemd gedrag lieten zien, waar ouders de vinger maar niet achter kregen. Door mijn eigen ervaring met overprikkeling en multidimensionaliteit, kon ik met hen bewegen en hen bereiken op een laag waar zowel de ouders en het kind zich niet bewust van waren. Met als resultaat dat kinderen uit hun schulp kropen en in verbinding met mij wel in staat waren aanwezig te zijn en een tekening voor mee meenamen waar zoveel liefde en dankbaarheid uit spraken.
Gevoeligheid voor prikkels krijgt steeds meer bekendheid. Toch merk ik dat de omvang ervan nog steeds drastisch wordt onderschat en daar wil ik graag verandering in brengen. Als HBO-geschoold pedagoog werk ik als pedagogisch coach in de kinderopvang. Met de specialisaties ‘overprikkeling’ en ‘hooggevoeligheid’ help ik organisaties om meer zicht te krijgen op overprikkeling en de impact ervan op groepen, locaties en visie.